"Zawsze się udaje ZAWSZE"

Nie było jak zwykle nie był to maj nie było saskiej kępy własnych aut i sporej ekipy.
Było za to dużo niewiadomych, długie przejazdy pociągami, nasza czwórka i przeciężkie plecak
W zasadzie miało być lekko łatwo i przyjemnie. Z zaufanych źródeł dowiedzieliśmy się co i jak "stary - trasery tak duże że nie sposób ich nie zobaczyć" , "droga prosta jak drut- przy dobrej pogodzie nie sposób się zgubić" , "bez problemu dacie radę" takie informacje nastrajają nie inaczej jak tylko pozytywnie więc pełni energii i z bananami na twarzy dopinamy plecaki i paszli. Hasło wyjazdu- IDEALNIE.
Moment moment, ktoś powiedział idealnie? he he Po pierwsze podróż, podróż była bardzo daleko od idealnie...weźmy np.:czas...46 godzin przesiedzianych w pociągu nie jest na pewno blisko idealnie...tak samo smród, nie otwierające się okna, smród, męczący co niektórych kac i smród.
Droga mało oryginalna(wiadomo-czas się liczy) Przejście w Medyce oznacza niekończące się kolejki-które suma sumarum jakoś po 2 godzinach stania udaje się zostawić za plecami dzięki "łaskawości" celników ukraińskich. Inaczej pół dnia stania bez jęknięcia w okratowanej jak wybieg dla małp kolejce.
Niech mi ktoś spróbuje powiedzieć, że stosunki pol-ukr są bardzo dobre...kto tak mówi nie stał na przejściu w Medyce i nie ma pojęcia o tym co się tam dzieje. Zapraszam serdecznie. Swoją drogą zastanawiam się jak wyjdzie nasze wspólne Euro 2012…czas pokaże ale na pewno nie jeden cud będzie potrzebny i niejedna afera z tego powodu wybuchnie. To, że ludzie są mili sympatyczni etc to jedno ale,
Zwiedzamy Lwów, podziwiamy UROKI miasta zabytki też podziwiamy. Wieczorkiem wbiliśmy na wierzę ratuszową, wieczorkiem wybijamy z wierzy na miasto...no i wiadomo- soków degustacja. Gdzieś w przerwie jakieś pierożki czy coś o konsystencji stałej a później jeszcze taki mały soczek...i zasypiamy u jakiejś Pani w mieszkaniu- znajomej naszych znajomych z przed roku. Wcześniej zostawiliśmy tam nasze znienawidzone już dawno toboły o średniej wadze jakichś 3 ton. Budzimy się kolejnego ranka...właściwie to prawie wszyscy się budzą...syndrom dnia powszedniego daje się we znaki co niektórym degustatorom. Połykamy oczami jeszcze nieco Lwowa i wsiadamy do pociągu. Wcale nie byle jakiego: Mamy swoje miejsca leżące, nie otwierające się okna i jakąś setkę grubych, zmęczonych, pocących się osób jako sąsiadów. Doklepujemy się tak czasem szybciej czasem wolniej czasem na luzie czasem w ostatniej chwili do Mineralnych Wód. Nie obeszło się również bez łapówek i innych "normalnych" na ichniejsze warunki niespodzianek. Biurokracja w Rosji przechodzi samą siebie ale to rozdział na osobną relację. My musieliśmy zapłacić za rzekome złamanie paragrafu 203...czymkolwiek jest paragraf 203. Podszedł do nas celnik na granicy pl-rus i oświadczył ze stoickim spokojem złamanie owego paragrafu. My jak takie małe głupie dzieci wierzymy mu i próbujemy się tłumaczyć, że to, że tamto...na nic się to oczywiście nie zdaje a chęć dotarcia pod naszą górę jest zbyt duża by udawać twardych i skazywać się np. na czekanie aż nas puszczą a nasz pociąg odjedzie więc równie kulturalnie dajemy w łapę i spadamy czym prędzej dalej. Po załatwieniu w końcu formalności i dotarciu do miejsca gdzie droga się kończy - czyli pod stoki Elbrusa ok. godziny 17ej zaczynamy wielki przeładunek. Sporą część naszych tobołów pozostawiamy u bardzo miłej Pani w restauracji u podnóża góry, resztę wrzucamy na plecy i o najbardziej odpowiedniej godzinie na wyjście czyli o 19ej (yhm) ruszamy w kierunku drugiej stacji kolejki znajdującej się na prawie. 3000 m.n.p.m. Oczywiście dochodzimy już w świetle czołówek lecz przewyższenie ok. 750 metrów pokonaliśmy w czasie ok. 2,5 godziny - nieźle. Na dodatek nie musimy rozbijać namiotów i śpimy w stacji kolejki na podłodze - idealnie? hmmm... nie narzekamy - jest gicior.
Rankiem dnia następnego otwieramy oczy i w towarzystwie pięknych widoków ruszamy dalej pod górę. Mijamy trzecią stację kolejki, później beczki po paliwie rakietowym przerobione na miejsca do spania i wczesnym popołudniem docieramy do schroniska Priut położonego na 4100 m.n.p.m. Pod koniec marszu pogoda się popsuła i do schroniska wpadamy już w towarzystwie tego okropnego czegoś co wciska się wszędzie i silnego wiatru który wszędzie wciska to okropne coś. Pada i pada i tak pozostanie z małymi przerwami przez pięć dni. Po dojściu do siebie, wstępnym ogrzaniu się i wrzuceniu czegoś na żołądek rozbijamy z wielkim trudem namioty. Gdyby nie zakupiona przez Alę przed wyjazdem w ostatniej chwili łopata miejsca do spania przygotowywalibyśmy chyba menażkami co zapewne trwałoby jakieś 600 lat. Staliśmy się jednak na kolejny tydzięń szczęśliwymi posiadaczami klaustrofobicznych pomieszczeń nazywanych przez nas domem. I oto proszę! Jakiej wartości może nabrać kawałek szmaty nad głową...ech... znów daleko od idealnie...ale co zrobić...jest dobrze: W zasadzie większość czasu w ciągu dnia możemy przebywać w schronisku siedząc przy stole, oddając się samym najwspanialszym przyjemnościom oferowanym przez tamtejsze warunki takim jak: ogrzewanie własnego ciała, topienie tego białego czegoś z dużą ilością syfu celem ugotowania jeszcze większego syfu z dużą ilością witaminy E, obmyślaniu planu działania na najbliższe dni (jakbyśmy mieli nie wiem ile opcji) i wizytach w "toalecie" w której prawo grawitacji chyba zbankrutowało. W zasadzie to dobrze, że była owa toaleta lecz załatwianie swoich potrzeb w niej miało osobliwy urok. Chodzi o to, iż nasza latrynka to drewniana platforma nad przepaścią posiadająca 1drzwi 2 dziury 3 ściany i dach. Drzwi, dach ściany rozumiem ale po co 2 dziury - nie mam pojęcia. W każdym razie wiatr dmuchający od spodu powodował, że nasikać sobie na plecy lub twarz(w zależności od pozycji) nie było większym problemem a papier toaletowy po wcześniejszej próbie wrzucenia go do dziury fruwał po pomieszczeniu jak skowronek, który spokojnie mógł zaraz narobić Ci na głowę lub wylądować na ramieniu...mistrzostwo po prostu : Jednak zaletą naszego kochanego kibelka była niższa temperatura jaka w nim panowała i każdy po powrocie do schroniska cieszył siś, że już mu jest cieplej i, że pewne części ciała powracają do naturalnych rozmiarów. Ot historia kibelka :
Noce też były dobre- śnieg padający skutecznie potrafi zmniejszyć ilość miejsca w namiocie, którego na wstępie za wiele nie było. Wilgoć powstająca w trakcie oddychania, odkłada się na ściankach namiotu a, że miejsca jest mało (później jeszcze mniej, wiadomo- przez śnieg) śpi się mając do wyboru albo stopy albo głowę utaplane w wilgoci swoich oddechów. Nawet jak już się wymyśli jakąś "suchą" pozycję np. z podkulonymi girami to i tak nie da się wytrzymać dłużej niż godzinę bo budzi cię nagle ból stawów lub partner próbujący znaleźć odpowiednią pozycję dla siebie. To była swojego rodzaju gierka w przesypianie jak największej ilości... minut : Każdy poza Ewą miał również dzień konia - tzn leżał i dogorywał w namiocie. Grypa żołądkowa czy co...nie wiadomo Tak miło spędzając czas, pięć dni minęło nam jak z bicza strzelił (yhm) i nagle niczym grom z jasnego nieba pojawiła się wiadomość, że...ma się poprawić pogoda Uradowani tą wiadomością ugadaliśmy się z poznanym wcześniej w schronisku przewodnikiem, że pójdziemy za nim i jego grupą. Nasze czekanie "na" czekanie mogło być w końcu nagrodzone. Wstajemy więc o 3:00 ogarniamy jedzenie plecaki i o 5:00 z wysokości 4100 m.n.p.m. ruszamy by zdobyć nasz Obrus (5642m.n.p.m). Tego co działo się po godzinie od wymarszu nie da się ubrać w słowa. Stanęliśmy zamurowani widokami jakie mieliśmy przed oczyma. Spróbujcie sobie wyobrazić krainę jak z bajki. Pierwszy promień słońca, niebo mocno pomarańczowe, cała panorama najpiękniejszych szczytów Kaukazu dopiero co stworzona przez najwybitniejszych wirtuozów pędzla i ołówka na tle miliona odcieni jakie istnieją na palecie pomiędzy pomarańczem a granatem, gwiazdy księżyc i powoli dający się zauważyć cień Elbrusa na niebie. Wierzcie mi - naprawde nie zdziwiłbym się gdyby przedemną pojawiła się karoca z dyni ciągnięta przez malutkie myszki. Nie wiem o czym w tym czasie myśleli moi towarzysze lecz ja nigdy nie zapomnę tych kilku minut gdy tam stałem i byłem sparaliżowany...pięknem i magią tego miejsca.
Nasz przewodnik z grupą szedł nieco za wolno jak na nasze możliwości a właściwie jeżeli wolniej to musiałby się już chyba tylko czołgać więc zostawiliśmy go czym prędzej i pognaliśmy chcąc dogonić inne osoby. Było okropnie zimno a my biedne polaczki do tego studenty, że za dobrego sprzętu nie posiadaliśmy wymarzliśmy na kość. Jak się później okazało naprawdę mocno bo nabawiliśmy się wszyscy odmrożeń na stopach i dłoniach. Wiatr zacinał cały czas w lewy policzek, co chwile zmienialiśmy się żeby jeden drugiego chronił od wiatru i tak sunęliśmy do przodu. Najpierw było proste podejście do 4800 po śniegu (do tak zwanych Skał Pastuchowa). Od skał zaczęły się problemy. Ze zbocza na długości ok. 200 metrów totalnie wywiało śnieg. Mieliśmy istne lodowisko a Andrzej w pożyczonych rakach miał dość duże problemy z utrzymaniem się na tym twardym jak skała lodzie. Raki były po prostu tępe i tylko dzięki bardzo dobrej koordynacji i wsparciu Ali przeszedł ten odcinek. Ja niestety ze skał Pastuchowa wyrwałem nieco szybciej. Było mi po prostu cholernie zimno i nie chciałem stać i marznąć. Dopiero później dowiedziałem się jaką Andrzej stoczył walkę na tym odcinku.
Później znów było prosto. Najbardziej nienormalna w świecie dróżka - taki niekończący się trawers i mijane jeden za drugim...za siódmym...za trzydziestym...cholerne trasery (kijki do oznaczania szlaku). Wiatr nie ustępował. Momentami musiałem nawet przystanąć czy przykucnąć żeby wiatr mnie nie przewrócił. Dochodząc tak do przełęczy, zacząłem również odczuwać wysokość, ponad 5000m.n.p.m. przemawiało całkiem dosadnie do moich mięsni, mówiąc " o nie chłopaki dziś nie poszalejecie czas odpocząć". W momencie gdy do już przeszedłem tan katujący moją psychikę trawers i znalazłem się między wierzchołkami moim oczom ukazało się kolejne podejście o którym nie miałem pojęcia, że istnieje ponieważ nigdzie nie znalazłem fotek z tego miejsca i myślałem, że droga już niedługo się skończy. Usiadłem wyczerpany na skałach i zacząłem obserwować w jakim tempie poruszają się inni przedemną. Niektórzy byli już w połowie kolejnego podejścia lecz poruszali się ślimaczym tempem. Alę Andrzeja i Ewę już dawno straciłem z oczu i byłem pewien, że zawrócili a ja zostałem sam. Kubek gorącej herbaty i Snicers postawiły mnie na nogi i z nowymi siłami ruszyłem pod górę. Obrałem swoje tempo i ku mojemu zdziwieniu przed końcem podejścia dogoniłem pierwszś dwuosobową ekipę. Jak się okazało była to para Austriaków, których wcześniej widzieliśmy w schronisku. Jak na zachodnich d...(cenzura Admina) przystało do schroniska dojechali ratrakiem i oczywiście gore-teksy, skorupy, kiełbasy z konia, tytanowe noże były ich kartą rozpoznawczą. Tym bardziej wymuszając nieco uśmiech na twarzy przyspieszyłem i mijając ich zapytałem tylko jak leci...nic nie odpowiedzieli...ciekawe czemu...zdobywcy od siedmiu boleści...jasny gwint.
Szczyt został zdobyty. Posiedziałem tam chwilę, zrobiłem 2 fotki telefonem i poszedłem. Schodząc spotkałem Ale. Dowiedziałem się co się u nich działo i zacząłem podchodzić z Nią znów do góry żeby zrobić zdjęcia dla sponsora.(tylko Ala miała aparat) Niestety gdy zacząłem podchodzić strasznie osłabłem i dostałem lekkich zawrotów głowy- chyba motywacja już nie ta więc organizm odpuścił. Ala poszła na szczyt a ja skierowałem się w dół. Spotkałem później Andrzeja i Ewe. Zamieniliśmy kilka słów i poszliśmy w swoje strony. Na przełęczy usiadłem i czekałem na Ale, jak przyszła Ala to zaczęliśmy czekać na Andrzeja i Ewę. Ojej jak tam było zimno i wiało to tragedia. Koniec końców wszyscy zdobyli szczyt i spotkaliśmy się znów razem na przełęczy.
Schodząc postanowiliśmy że ominiemy owe felerne pole lodowe, a, że rankiem widzieliśmy grupę osób, która poszła na skos skracając sobie drogę, omijając Skały Pastuchowa postanowiliśmy pójść ich śladami. Niestety…to był błąd. Dziewczyny prowadziły. Idąc w pewnym momencie zatrzymałem się i powiedziałem do Andrzeja, że teraz musimy uważać bo mogą być szczeliny po czym zrobiłem krok i nagle wszystko zniknęło mi z oczu. Wpadłem calutki do szczeliny i zatrzymałem się na jakimś mostku śnieżnym. Nie miałem odwagi patrzeć pod siebie tylko raz rozejrzałem się w obie strony i nie zobaczyłem nic innego poza....pustką Na szczęście szczelina była wąska i mogłem plecami oprzeć się o jedną ściankę a stopami o drugą i tak przy pomocy czekana i Andrzeja wylazłem na powierzchnię. Ufff. Ciśnienie od razu mi się podniosło a czujność zwiększyła się tysiąc krotnie. Dziewczyny były już z przodu i poszły dalej w stronę schroniska a my z Andrzejem po meandrowaniu pomiędzy szczelinami i szukaniu innej drogi szybko spasowaliśmy i wróciliśmy się po własnych śladach do ścieżki. Była już po 18ej gdy dotarliśmy do lodowiska. Byliśmy już okropnie styrani i wypompowani.
Najpierw schodziliśmy razem, ja pierwszy a Andrew opierając się o moje plecy. Ten sposób zdawał egzamin. W pewnym momencie jednak dostrzegliśmy poręczówki, które w międzyczasie ktoś założył, więc chwytając się poręczówek zaczęliśmy schodzić dalej.
W pewnym momencie moją uwagę zwrócił dziwny odgłos. Nie zdążyłem się obrócić jak zauważyłem sunącego już z dużą prędkością Andrzeja, próbującego hamować na czekanie. Niestety na takim lodzie było to niemożliwe. Z prędkością podejrzewam ok. 30km/h przypieprzył najpierw w największy leżący głaz w promieniu 100metrów(uderzenie było na tyle mocne, że odpadł mu but z rakiem i stuptutem oraz czekan z rekawiczką), przeleciał przez ten kamol jak szmaciana lalka na kreskówkach ,później przejechał około 10 metrów wypłaszczenia i gdy już myślałem , że się zatrzyma przeleciał przez kolejne kamienie i zsunął się z nieco bardziej stromego zbocza koleje 20 metrów.
W momencie gdy dobiegłem do Andrzeja, on już postawił sobie diagnozę i pierwsze co to powiedział, że ma złamaną kość udową i łokciową ( nie mylił się) Na szczęście nie stracił przytomności a głowa i kręgosłup były nienaruszone. Po tym jak udało nam się posadzić dupsko Andrew w miarę normalnej pozycji, a ze złamaną nogą ręką na stromym zboczu nie jest to sztuka łatwa zaczęliśmy dzwonić po pomoc. Nikt nie odbierał ani GOPR ani dziewczyny ani ambasada. Wszystko działo się już jakaś godzinkę szybkiego marszu od schroniska więc pobiegłem co sił w nogach po pomoc... i to się nazywa szczęście w nieszczęściu. Zbiegając ok. 15min od schroniska spotkałem ratowników, a gdy mnie koleś zlukał pytał się tylko czy "żywoj?". Wyjaśniłem co i jak i pognali na górę Cała akcja zwożenia trwała około 1,5 h więc bardzo szybko. Ratownicy, ratrak, kolejka, karetka, szpital. Tak zakończył nam się dzień ataku szczytowego.
Kolejnego dnia ogarnęliśmy wszystkie rzeczy 4 osób do dwóch plecaków i zeszliśmy do Terskola skąd taksówką ( Wołgą - bombowe auta) dotarliśmy do szpitala gdzie leżał Andrew. Tam był już zaznajomiony przewodnik - Wolodyja z całą ekipą, więc nasz koleżka nie był samotny, a nas przywitał z uśmiechem na twarzy...zresztą dalej mówi, że wyjazd był zajebisty i nigdy nie był w piękniejszym miejscu na Ziemi, a gdy ktoś go pyta czy warto było odpowiada "Rasiak!!!" co w jego rozumieniu znaczy "oczywiście ,że tak".
Na operację nie chcieliśmy się zgodzic patrząc na stan szpitala, wnioskując po tym co opowiadał Andrzej o wiedzy lekarzy itd. itd poza tym nikt nie rozmawiał w caluśkim szpitalu w żadnym obcym języku, więc aby cokolwiek wyjaśnić trzeba było się nieźle nagimnastykować. Tydzień leżeliśmy i mieliśmy mnóstwo czasu na gadanie analizowanie opowiadanie. Tydzień trwała walka Andrzeja, Andrzeja rodziców, nasza, ambasady, PZK i Bóg wie kogo jeszcze żeby przetransportować naszego zdobywcę do kraju. Po tygodniu udało się - wsiedliśmy w nasz prywatny odrzutowiec który po nas przyleciał i po 3 godzinach pięknego lotu byliśmy we Wrocławiu - i TO w końcu było IDEALNE : Dziewczyny wróciły pociągiem dzień przed nami.
W samolocie żartowaliśmy, że "następnym razem Nosek to ty sobie coś łamiesz gdy pojedziemy w kolejną podróż... jasne Andrew tylko najpierw musimy sobie coś połamać żeby tam dotrzeć :" Marcin Nosek