No i powinienem tak jak zwykle zacząć od - " wyjazd zaplanowaliśmy na …, znowu nie zdołaliśmy się wyrobić z..., a miejscem startu były… " . Nie, nie tym razem. Ten wyjazd różnił się znacząco od poprzednich, więc wprowadzę trochę świeżości. Jedna wyprawa, a jednak dwa sposoby dotarcia do celu.
Z kronikarskiego obowiązku rozpocznę od przedstawienia bohaterów niniejszej ekspedycji , "Ekspedycji Piz Bernina" ( tak to sobie dumnie nazwaliśmy z pewnych względów, o których w dalszej części… ) na bardzo atrakcyjny szczyt i jedną z najpiękniejszych śnieżnych grani alpejskich.
Przedstawiam więc: Aaadaaam Kooozuub alians Buzi, Grzeeeegorz Beeem alians Cypis, tak na chwilkę ja czyli Mati oraz gościnnie z Wielkiej Brytanii Rooobeeert Mróóóz czyli Robo.
Koniec tej prezentacji. Czas rozpocząć pierwszą rundę, czyli naszą drogę. Więc tak jak wcześniej zaznaczyłem, dwa sposoby podróżowania to i dwie grupy. No grupy to może zbyt na wyrost. Ze względu na obecne swoje miejsce pobytu Robert, chcąc nie zgnuśnieć na wikcie - powstań! "Królowej Angielskiej" -spocznij, wykorzystał nowoczesny, wygodny i szybki środek transportu, czyli samolota. Miał dotrzeć do Mediolanu, a potem "stopem" bliżej gór. Co to się porobiło na tym świecie, robimy się wygodni :) . Druga część ekipy, jak zwykle pokonywała drogę tradycyjnie, czyli konno, ups… końmi mechanicznymi, pod maską autka. Muszę zaznaczyć, co potrzebne będzie w dalszej części, że tym razem nasz pojazd został specjalnie przed wyjazdem odszykowany w serwisie. Tak więc pewnym i w pełni sprawnym powinien być. No i pojechaliśmy. Już na samym początku Czesja przywitała nas piękną burzą, rzadko się widzi takie wspaniałe pioruny. Przez głowę przetoczyła się myśl, skoro tu pogoda nieciekawa to tam będzie ok. Przerwę tu na moment, bo muszę w tym miejscu powiedzieć wszem i wobec. Na ten wyjazd otrzymaliśmy wsparcie od Centrum Kredytowego LUKAS BANK S.A. oddział w Kłodzku, żeby nie było, że jesteśmy niewdzięczni.
Naprawdę dziękujemy! Co na to admin strony ;) zobaczymy ale sam skorzystał więc chyba zezwoli na taką małą reklamę. Droga jakoś leciała, mi leciały powieki.
Na rano mieliśmy mieć spotkanie z tą drugą "grupą" we włoskim Edolo, więc przerw w trasie nie było.
Rano koło 8.00 godz. połączyliśmy siły, od tego momentu byliśmy już pełnym zespołem. Po jednym porannym i powitalnym piwku w wykonaniu naszego mistrza takich ceremonii, czyli Grzesia ruszyliśmy dalej. Wszyscy byli pochłonięci rozmową, a ja słyszałem już jakieś dziwne dźwięki w jednym kole.
Jechaliśmy dalej, upał naprawdę duży (przecież to Włochy) ale nasz cel coraz bliżej. Już widać wielkie górskie masywy. Teraz tylko trafić w odpowiednią dolinę i do stóp masywu Piz Berniny. Mimo tradycyjnych, drobnych kłopotów nawigacyjnych, docieramy do właściwej doliny Val Mallenco.
Po drodze w miejscowości Caspoggio wizytujemy turystyczną informację, gdzie ostatecznie ustalamy miejsce startu pieszej wędrówki i dalszą trasę na Bernine. Od tego miejsca droga robi się coraz bardziej stroma i pochyła, ma naprawdę górskim charakter.
Przecież prowadzi do górskiej osady Campo Moro ( wrzosowe pole ) znajdującej się na wysokości 1940 m.n.p.m. Docieramy tam bez problemów, no może poza jednym prawie skończyło się paliwo, nie wiadomo ile jeszcze przejedziemy a najbliższa stacja 20 km. ( hi hi ktoś zapomniał zatankować ;) ) Jednak nie teraz czas na takie trywiały, czas szykować sprzęt. Runda druga, ciężka tyra z bagażem na plecach. Zbieramy się wyjątkowo sprawnie jak na nasze możliwości. Spoglądamy wokół, jak przygotowują się inne grupy. Niby wszystko to samo, a jednak jedno się rzuca w oczy. W przeciwieństwie do nas nie niosą namiotów ani śpiworów. To teraz jedyna różnica, my nosimy "hotel" ze sobą oni korzystają z już wybudowanych.
Plecaki ciążące na plecach dają znak, że czas ruszać. Pogoda o tyle o ile ale niezła. Określamy kierunek i … nagle pojedynczy grzmot. To chyba góry składają cześć na widok takiej ekipy. Ruszamy. Najpierw droga prowadzi zaporą, i dochodzi do ściany. Nie wygląda to przyjemnie ale trzeba się trochę namęczyć.
Teraz mocno pod górę, łapiemy wysokość. Idziemy przez las, a raczej tak zwany regiel górny. To już jego końcówka, wyżej- "to co tygryski lubią najbardziej", czyli hale, skały i lodowce. Idziemy… no i pech, zaczyna padać. Na szczęście zanim wychodzimy z lasu deszcz ustaje. Jednak nie taki pech. Mijamy po drodze stadko pasących się "Milk" i pniemy się do schroniska Carate Brianza na wysokości 2636 m. Podejście przypomina trochę szlak na Czerwone Wierchy w Tatrach. Schronisko nie należy do dużych, to raczej mały domek na skraju już poważnego górskiego krajobrazu. Naciskamy klamkę po około 3 godzinach marszu. Oczywiście zaznaczamy tam mały postój i skromne posilenie. Nie ma czasu na marudzenie( przynajmniej w teoretycznych założeniach), trzeba iść dalej. Przecież w planach jest dojść jak najwyżej pierwszego dnia. Podchodzimy jeszcze około 50 m. przekraczając starą morenę lodowcową ponad schroniskiem. Od tego momentu można poczuć, że jesteśmy w naprawdę wysokich górach. Przed nami widać połacie lodowców spływające w dno doliny. Stojąc tak zauważamy niespodziankę. Droga do naszego następnego schroniska Marinelli Bombardieri (2813 m.n.p.m.), niestety opada mocno w dół dolinki. To, co tak mozolnie osiągnęliśmy idąc w górę musimy teraz oddać. No może nie aż tak dużo, ale 200m w pionie tracimy. To właśnie charakter wybranej przez nas trasy, iluzorycznie krótsza, ale z takimi właśnie atrakcjami. Jednak nic straconego, dzięki temu mamy możliwość rozkoszowania się ponownym wchodzeniem :). Dookoła spływają pomniejsze lodowczyki, my jednak idziemy jeszcze twardo po skałach. Do schroniska Marinelli nie trawersuje się żadnego lodowca. Droga jest dobrze oznaczona i przygotowana. Jedyne atrakcje to skalne rumowiska, płynące potoki i dość strome końcowe podejście. Jest jeszcze jedna ciekawostka, wszystkie jeziorka, i strumienie, są wyjątkowo nieprzyjazne dla spragnionych. Wszystkie są bardzo mętne.
Transportują drobny materiał skalny, co nie wygląda zbyt ładnie, ale za to ciekawie. Po mniej więcej 2 godzinach dochodzimy do schroniska.
Okazały budynek zajmuje część dość dużego zrównania, czy raczej progu skalnego.
Widoki roztaczające się wokół, to typowy krajobraz alpejski. Ponownie korzystamy z gościnności i zdobywamy przydatne informacje.
To w większości w tym schronisku nocują turyści idący na lodowcowy trekking lub Piz Bernine. Co ciekawe nie jest to takie drogie, cena jednego miejsca (i nie jest to podłoga) zaczyna się od 9 euro. Propozycja kusząca ale my wolimy nasz namiot, namiot na lodowcu - to jest to i ten dreszczyk emocji. Pewnie jak się postarzejemy i zgnuśniejemy, to zastanowimy się nad takim rozwiązaniem. Jednak wciąż jesteśmy piękni i młodzi ;) , wiec ha ha - droga daleka. Po powiedzmy godzince odpoczynku, robimy małe przebieranie.
Czas założyć trochę cieplejsze rzeczy, czuć już wysokość i otaczające lodowce.
Na tej wysokości, przy braku promieni słońca, czuje się zimę w środku lata. Pora ruszać dalej. Najpierw kierujemy się w stronę przełęczy Marinelli. Droga staje się dość stroma i skalna. Prowadzi wzdłuż strumienia spadającego po skałach.
Dochodząc do przełęczy wielokrotnie moczymy nogi w jego nurcie. Osiągamy przełęcz i … znowu niespodzianka. Ponownie musimy zejść w dół. Robimy krótką sesję zdjęciową dla sponsora i ruszamy w dół. Teraz droga wymaga już większej uwagi i ostrożności pokruszone skały, po których schodzimy są bardzo niestabilne. Dodatkową trudnością jest lód wystający pomiędzy kamieniami. Po chwili domyślam się co to jest, to ginący lodowiec, a raczej ostatni jego etap. Wszędzie gdzie bywamy, sytuacja się powtarza, panie i panowie "nadchodzi odwilż" ;).
Jak zwykle, wkręciłem się ale już wracam do opisu. Powierzchnie lodowe są coraz większe, czas założyć raki. Teraz idzie się o wiele wygodniej. Otaczający krajobraz przekształca się w lodową pustynię, może nie taką czystą i białą ale dużą, stosunkowo zrównaną powierzchnię. Idziemy już prawdziwym lodowcem Vedetta Scerscen Superiore. Lodowiec ma dużą powierzchnię, jednak nie jest zbyt trudny. Idąc rzadko trafia się na szczeliny, choć widać, że w związku z ociepleniem powstaje ich coraz więcej. Kierujemy się w stronę schroniska Marco e Rosa, widocznego w oddali na jednym ze skalnych filarów. Myślę, że ten trawers po lodowcu ciągnie się 2 km. Nasza czwórka bardzo się na nim rozciąga, widać nas jako pojedyncze czarne punkty na białej przestrzeni. Zaczyna robić się późno, słońce pomału chowa się za skały. Wreszcie zbliżamy się do skalnego filara nad którym widać schronisko. Teraz dopiero odsłania nam się miejsce, którym prowadzą dwie opcjonalne drogi do schroniska Marco e Rosa. Nie wygląda to zbyt przyjaźnie. Bardzo stromy żleb, poprzecinany szczelinami lodowcowymi. Jedna z tras prowadzi środkiem żlebu do grani szczytowej, omijając szczeliny. Druga, po pewnym odcinku omijania szczelin dochodzi do skalnego filaru i wspina się po nim. To taka dość mocno eksponowana skalna ferrata.

Fakt, że jesteśmy mocno zmęczeni i to, że robi się ciemno, przekonuje nas do decyzji rozbicia obozu. Wysokość około 3250m. Uważając na szczeliny poszukujemy miejsca pod namiot.
Dziwnym trafem zaczyna być ich tu już sporo. Rozkładamy nasz "hotel" za solidnym kamieniem. Będzie nas chronił przed lecącymi żlebem kamieniami.
Typowe czynności konsumpcyjno-organizacyjne kończą nasz dzień. Leżąc w namiocie, słyszymy jak do snu przygrywa nam dźwięk sypiących się skał. To między innymi dla takich właśnie przyjemności wędrujemy po górach. Kto nie spróbował ten nie zrozumie.
Runda trzecia, atak szczytowy. Jak na nas przystało, zbieramy się w sobie tylko znanym tempie. Przygotowujemy sprzęt: raki, czekany, linę i ubieramy uprzęże. Będziemy szli na tak zwane "lekko", czyli z minimalnym wyposażeniem. Namiot, śpiwory, zbędne rzeczy pozostają na dole. Jesteśmy wypoczęci i gotowi do wyzwania.
Muszę tu wspomnieć, że dzień poprzedni był dla mnie wyjątkowo ciężki. Całą drogę, mówiąc delikatnie zamykałem stawkę, męcząc się niezmiernie. Jeszcze nigdy nie szło mi się tak źle. Może to skutek całonocnego prowadzenia auta i wyjścia w góry bez odpoczynku? A może lata już nie te? he he, chyba jeszcze nie. W każdym razie dziś jest już ok.