Glossglocner 3798m

Tak jak co roku zbliżał się weekend majowy. A jak majowy to i wyjazd się należy no i tradycję trzeba spełnić.
Tym razem naszym celem stał się najwyższy szczyt Austrii: Glossglocner 3798m n.p.m. oraz program turystyczno - krajoznawczy zweryfikowany i ustalony przez resztę uczestników wyjazdu, czyli zastanowimy się na miejscu co i jak. Do wyjazdu zadeklarowało się 13 osób i 3 samochody. Ekipę stanowiły- Jacek(kierowca)i jego skład: Marta, Agnieszka, Kozak i Tomek, Grabek(kierowca), Moris, Asia oraz Gosia, Mati(kierowca), Adam"Buzi", Magda i Asia. Tak jak zawsze, do ostatniego dnia nikt nie wiedział kto z kim jedzie itd. Czyli nic się nie zmieniło. Termin wyjazdu to 29 kwietnia. Dwa auta wyjeżdżają rano a nasze auto(ekipa Matiego) planowo ma wyjechać o 15. I tym razem ktoś musiał się spóźnić, tym razem padło na mnie. Z Krosnowic wyjechaliśmy o około 16:20. Zapakowani i zadowoleni, że w końcu jedziemy pędzimy w kierunku przejścia granicznego.
Tankujemy samochód do pełna i Mati nasz kierowca dochodzi do wniosku, że coś mu nie pasuje, coś jest nie tak.
Faktycznie miał chłopina rację. Po prostu tak zwyczajnie pomylił sobie przejścia graniczne. Śmiechu było co niemiara, skorygowano plan trasy i pojechano dalej. Naszym miejscem spotkania z resztą ekipy była miejscowość Kals a przy nim schronisko Lucknerhaus na wysokości 1920m.
Do celu dojechaliśmy około 5 rano. Oczywiście gubiąc się po drodze. Człowiek nie może się nawet kimnąć, bo jak zaśnie to od razu kierowca bez fachowego pilota jest jak auto bez kierownicy. Nawet GPS zawiódł. Korzystając z okazji poszedłem na stronę.
Nagle zauważyłem nadjeżdżającą policję, mówiąc no ładnie kolejne koszta. Na szczęście okazało się, że policja austriacka jest bardzo uczynna i wytłumaczyła jak dostać się na odpowiednią drogę, nawet nas eskortowała przez pewien czas. Będąc już na miejscu przespaliśmy się trochę rano w samochodzie czekając na resztę ekipy, która naturalnie nie wiedziała skąd wyruszamy(wybrała sobie inne miejsce startu, około 70km od naszego i w dodatku chyba chcieli bardziej ambitniejszą drogą podejść na szczyt). Po moim smsie ekipa dotarła do nas około 8 rano. Pogoda jaka nas przywitała była, jakby to Rudi powiedział: "w pytę". Spakowani ruszamy około 10:30 szlakiem w kierunku schroniska Lukcnerhütte 2240 m.
Warunki doskonałe do trekingu, tylko te wory jakieś na plecach ciężkie jak cholera. Dalej spokojnym spacerowym krokiem dochodzimy do schroniska Stüdlhütte 2800 m. Jest godzina około 13:30.
Schronisko na poziome hotelu pięciogwiazdkowego, a dla tych, których nie stać na nocleg stoi równie piękny winterroom. Schronisko tak nam się spodobało, że leniuchowaliśmy do godziny 16. Jedni jedli, drudzy dyskutowali o strategii wejścia, a ja zdecydowałem się na niezapomnianą kimkę w uroczych alpejskich okolicznościach. Spało się bajecznie, ale niestety trzeba było się zwijać. Ekipa w dobrych humorach podążyła w kierunku schroniska Erzherzog-Johann-Hütte 3450 m. Ze schroniska dość łagodnym wejściem dochodzimy do lodowca Ködnitz Kees, spotykając innych Polaków po drodze i tym samym dowiadując się co i jak piszczy w trawie.
Po licznych dyskusjach postanawiamy wejść troszkę wyżej na około 3000m i założyć bazę. Czyli generalnie coś zjeść i się wyspać, by następnego dnia już na lekko zaatakować szczyt.
Następnego dnia pobudka o 5:00 i wyjście o godzinie 6 rano. Wyszliśmy o 7. Cała ekipa oprócz Asi(postanowiła zostać i przypilnować naszego obozu). Trasa do schroniska biegła bardzo bezpiecznym lodowcem, dlatego też po przemyśleniu sprawy nie wiązaliśmy się linami. Po trawersowaniu lodowca, weszliśmy na grań skalną, która w najniebezpieczniejszych miejscach została ubezpieczona viaferatami. Po około 2 godzinach jesteśmy w schronisku na wysokości 3450m. W zimie schronisko zamknięte, w razie czego można "przekiblować" w tzw. "winteramie". Kolejny krok to stworzenie dwóch zespołów. Pytanie tylko kto z kim idzie? Lin mieliśmy dwie. Jedną długo 55 metrową i drugą zaledwie 30 metrową. Dyskusje w grupie i przede wszystkim obawy można było zauważyć. Prawdę mówiąc ekipa do doświadczonych nie należała( tylko parę osób coś tam kumała i była obyta z takimi warunkami). Po dyskusjach i braku zdecydowania zostałem wciśnięty w zespół pierwszy czyli: Kozak, Marta i Gosia, drugim zespołem opiekował się Mati, w składzie: Asia, Magda, Jacek, Wojtek, Michał, Tomek i Aga. Zespół pierwszy szybko się powiązał i pognał do góry, płaskim polem lodowcowym. Generalnie zespoły szły całkiem osobno. Po stosunkowo krótkim marszu znajdujemy się pod żlebem o nachyleniu około 35-40 stopni. Droga mocno zalodzona, ale stwierdzam, że wpinanie się w linę nie miało najmniejszego sensu. Żlebem doszliśmy na grań. Granią skalną w rakach i dalej uwiązani liną dość mozolnie pniemy się w górę. Należy zaznaczyć, że wejście na "Gloka" znane jest z tłoku i zatorów. W trakcie przejścia nie ma za bardzo gdzie się wymijać, droga jest tak wąska, że jedynie można spaść samemu lub przez "specjalistów od wspinaczki i przestrzegania zasad bezpieczeństwa". Ujmę tak- " tragi komedia" i głupota ludzka nie zna granic. Stojąc tak i czekając aż zrobi się miejsce do zaatakowania ostatniego newralgicznego miejsca w formie "siodła", przy okazji kłócimy się z jakimiś Włochami i Czechami, którzy kombinują jak koń pod górę. Zejście jest ubezpieczone latającą stalową liną. Końcówka to już prawie pionowe podejście około 15 metrów i dalej dość lekkie podejście na szczyt. Ściągam raki, reszta nadal wędruje w rakach.
Jako pierwszy szybko prowadzę bezpieczną dla mnie drogą, jak się okazało osobom mające raki na nogach niezbyt mój wariant pasował. Marta wchodząca druga lekko poleciała na dół, ale została wyhamowana przeze mnie. O godzinie 11:00 stajemy na "Glocku". Cała czwórka szczęśliwa i zadowolona ogląda i podziwia piękne widoki robiąc fotki. Cykam pamiątkowe zdjęcia, ja robię sobie parę zdjęć z "Adasiem". Na szczycie jesteśmy około 15 min i postanawiamy schodzić na dół. Po drodze spotykamy nasz drugi zespół, który dzielnie pokonuje ostatnie podejście. Już na szczycie proponuję Kozakowi zrobić 15 metrowy zjazd w najbardziej niebezpiecznym momencie zejścia, gdzie według mnie można byłoby po prostu zlecieć na dół, zabierając swoich towarzyszy niedoli ze sobą w przepaść. Spity były, więc zrobiliśmy to co zaproponowałem, co nieco uatrakcyjniło przejście. Po efektownym zjeździe i przejściu siodła wlazłem na grań i wspólnie z Jackiem, który zrezygnował z dalszego podejścia(tu wygrał zdrowy rozsądek), oglądaliśmy komedię na żywo, a było na co patrzeć- plątanina "kabli", wydzieranie się ludzi, techniki podchodzenia, których jeszcze nie widziałem. Tu cała moja ekipa posiedziała sobie jakieś 30min- po prostu nie dało się jak ruszyć, liny się plątają, ludzie przechodzą niemal nad głową. Po licznych niecenzuralnych tekstach postanawiamy iść na tzw. "hama". Idąc pierwszy postanawiam zmienić drogę na bardziej "hard". Warunki zmieniły się już diametralnie, zmrożony śnieg zamienił się w mokrą breję, na której można było natychmiast wywinąć orła. Spokojnie idę w dół mocno skoncentrowany, pozostali zapewne też. Po drodze widzę jak mnie omija lekko wyluzowany koleś, który "ni z gruchy ni z pietruchy" wywija owego orła lecąc obok mnie w dół na innych ludzi. Zdążyłem tylko krzyknąć, a ten łajza tylko leciał na innych. Na szczęcie jakiś ludzik zareagował na mój sygnał i gościa zwiną ręką. W wolnym tempie doszliśmy do początku żlebu. Tu również wyluzowanych ludzików nie brakuje. Najpierw jeden postanawia skrócić sobie drogę, albo po prostu poleciał w dół, hamując rękoma bo czekana u niego nie widziałem. Dość zabawnie to wyglądało, bo niestety głupota ludzka zawsze mnie bawiła i bawić będzie. Kolejna przygoda to kolejny "luzak", który leci na Martę, ale na szczęście nic się nie stało. Ten sam luzak idąc dalej potyka się i zrzuca na ludzi potężny kamień. No cóż lekko "potłuczonych" ludzi na trasie nie brakowało. Schodząc do bezpiecznego miejsca pozbywamy się liny i w szybkim tempie jesteśmy pod schroniskiem Erzherzog-Johann-Hütte. Dalej idziemy granią w dół, na lodowcu wyczyniam tzw. "dupo zjazdy" i około 14 jesteśmy w bazie. Na miejscu czeka na nas Asia, która przywitała nas z uśmiechem i wodą, którą topiła specjalnie dla zmęczonych i spragnionych ( tu podziękowania dla koleżanki). Zadowoleni z sukcesu gratuluję reszcie mojej ekipie, bo zawsze wychodzę z założenia, że zdobyty szczyt jest tylko w tedy kiedy bezpiecznie zszedłem na dół.
Jemy, wymieniamy swoje spostrzeżenia i wrażenia po odbytej wspinaczce i nagle słyszymy w tle helikopter. Wnioskujemy wspólnie, że tam na górze stało się nieszczęście. Kontaktuję się z Matim przez radio by ustalić czy wszystko u nich w porządku. Okazuje się, że jeden "alpinista" poleciał ze żlebu w dół i łamie sobie nogi( tu załącznik z akcji ratunkowej napisał Mati). Po krótkich przemyśleniach postanawiamy złożyć swoje "tobołki" poskładać namiot i udać się do pobliskiego schroniska. O około 17 dołącza reszta ekipy i udajemy się na dół do samochodów. O około 19:30 melduję się na parkingu( reszta ekipy pognała nie czekając na mnie, a ja spokojnie rozkoszowałem się pięknem otaczających mnie gór).
Na parkingu korzystamy z Matim z toalety w formie lodowatej rzeki, reszta ekipy korzysta z toalety w schronisku.
Tego samego dnia postanawiamy przejechać jeszcze jakieś 200km w stronę Wenecji. W nocy znajdujemy dogodne miejsce do spania i cała ekipa zasypia w namiotach, no może tylko Jacek w swoim samochodzie. Rano Mati wszystkich zadziwia, przynosi całej ekipie po świeżej bułeczce( dziękujemy!!!).
Tym razem naszym celem jest nadmorskie miasteczko Caorle( sprawdzony teren- 2 lata temu z Jackiem byliśmy w nim opalając się i zjadając pyszną pizzę). Plaża piękna, słoneczko grzeje no i woda cieplutka. Na piasku pełna zasłużona sielanka, leją się soczki, w ogóle jest jak na wakacjach. Następnym punktem wycieczki jest zjedzenie tej sławetnej pizzy.
O około 15 postanawiamy pojechać do Wenecji. Na miejscu jesteśmy o około 17. Parkujemy na przedmiejskim parkingu( 3 euro za godzinę). Dziwnym trafem ja z Matim gubimy się na parkingu z reszta ekipy i postanawiamy iść sami w kierunku centrum z myślą, że spotkamy się gdzieś tam. Wszyscy chcieliśmy płynąć "ich siejszą" komunikacją czyli drogą wodną. Plany zmieniliśmy natychmiast patrząc na ceny tego luksusu i postanawiamy pochodzić na tzw. "nogach". Miasta opisywać nie będę, bo po prostu piękne jest. O około 22 wyjeżdżamy z parkingu(biedniejsi o 12 euro). Po pewnej chwili okazuje się, że nasze auto musi zmienić plan podróży( w planach było San Marino), gdyż jedna osoba postanawia jednak wrócić do Polski nieco później. Po ustaleniach postanawiamy znaleźć sobie jakiś dogodny nocleg. Szukaliśmy go tak około 2 godziny. Aż wreszcie znaleźliśmy piękne urocze miejsce na przedmieściach Fusiny.
Cos zjadamy, gadamy o pierdołach i z Matim zamykamy dzień.
Przed zamknięciem samochodów Mati wziął ze sobą aparat by pooglądać i posegregować zdjęcia. Na pytanie czy biorę swój aparat stwierdziłem, że nie i poszliśmy spać. Tak sobie śpimy smacznie (ja dwa razy wychodziłem na stronę) i jak zwykle Mati wstaje pierwszy. Po pewnym czasie Mati budzi jak zwykle mnie i oznajmia, że dwa samochody są otwarte. Ja odparłem, żeby nie robił sobie jaj i z niedowierzaniem wyszedłem z namiotu i faktycznie auta były otwarte. Powiem krótko: najzwyczajniej okradli ekipę Olimpu. Straty były duże i nie będę się rozpisywał na ten temat. Najgorsze było to, że nasza koleżanka Asia straciła dosłownie wszystkie dokumenty. I nastał wielki problem. Telefony, dyskusje, przypuszczenia. Lekko podenerwowani spakowaliśmy się do aut i pojechaliśmy na najbliższy posterunek policji. W tym momencie chyle czoła dla Matiego, który wspaniale wykorzystał swoje znajomości we Włoszech(w końcu kolega nie raz pracował na tych terenach i swoich ludzi ma). Dzwoni uporczywie do kolegi, który robił nam za tłumacza. Tym samym zostaliśmy skierowani do najbliższej policji. Tu pogadaliśmy sobie z uprzejmym panem, który dał nam mapkę i skierował nas do tzw. "karabinierów". Idziemy sobie z mapą jak byśmy uczestniczyli w jakimś biegu patrolowy zaliczając punkty kontrolne. Zaliczamy punkt kontrolny. Miły pan oznajmia nam, że tu tego nie załatwiamy i na mapie pokazuje nam kolejny punkt do zaliczenia. Tym razem zapewnia nas, że tam to załatwimy. Udajemy się do kolejnego punktu kontrolnego. Miły policjant wysłuchuje naszych opowieści(nasz tłumacz zadziałał) i bardzo sprawnie i z życzliwością wypisuje świstek papieru(zgłoszenie kradzieży), który miało ułatwić wyrobienie duplikatu paszportu w polskim konsulacie. Bieg patrolowy został ukończony i udaliśmy się do samochodów, gdzie czekała na nas reszta ekipy popijając małe co nie co. Następnym etapem naszego wyjazdu był przystanek nad J. Garda - tu piknik, grill, piwko, dyskusje i kąpiele pod prysznicem i nie tylko czyli zabawa na całego- śpiewy, tańce i hulańce na firmowym samochodzie. Następnego dnia pojechaliśmy w stronę przepięknego jeziorka - Lago di Towel Dolomity grupa Brenta. I to był ostatni punkt naszej wyprawy. Około 2 w nocy przyjechaliśmy do Krosnowic, a o 4:30 byłem już we Wrocławiu.


Adam

p.s. Dziękuję wszystkim za miło spędzony czas i od razu mówię pisząc to co napisałem nie miałem weny twórczej. Po prostu złamało mi się pióro.


A to kawałek relacji Matiego

Druga grupa uderzeniowa.

Z przyczyn technicznych na szczyt wchodziliśmy w dwie grupy, więc zamieszczam taki aneks do tekstu Buziego, w którym opiszę wejście naszego zespołu.
Podział dokonał się przy schronisku Erzherzog-Johan hutte 3454 m.n.p.m, które jest najwyższym schroniskiem w Alpach austriackich.
Posiadaliśmy dwie różnej długości liny, więc i różnej ilości osób powstały ekipy. Nasza liczyła osiem, żądnych przygody zapaleńców. Spięliśmy się liną, bo od tego właśnie momentu powiązanie liną jest powiedzmy zalecane. Ale wracając- w grupie jaką miałem zaszczyt poprowadzić, znalazły i znaleźli się: Aga, Magda, Asia, Jacek, Michał, Wojtek, Tomek (nie zestawiłem alfabetycznie, bo przecież leniwy zbyt jestem ;) ).
Zacznijmy jednak naszą wspinaczkę. Początek trasy od schroniska nie sprawia problemu więc idzie się nam całkiem sprawnie. Jedynymi przeszkodami są chmury, lekki opad śniegu oraz zaznaczające się kłopoty wydolnościowe. Przecież to już ponad 3500 m., więc robi to wrażenie na naszych organizmach. Pniemy się dalej. Po jakimś czasie pogoda sprawia nam prezent, słońce przebija się przez chmury oświetlając całą okolicę, te szczyty i wszechobecny lodowiec… po prostu pięknie. Idziemy dalej lodowcem, droga wyraźnie zwiększa swoje nachylenie wpadając w stromy żleb. Ten odcinek jest chyba najbardziej stromym podejściem po śniegu, co wymaga większej ostrożności. Przed południem podłoże jest jeszcze zmrożone, więc w rakach i z asekuracją wychodzi się całkiem łatwo ale kiedy rozmoknie stanie się dość nieprzewidywalne. Właśnie w tym miejscu rozegra się pewien dramat, do tego jednak jeszcze wrócę.
Po wdrapaniu się na górę, stajemy na właściwej grani, która doprowadzi nas na szczyt.
Początek jest dość stromy i prowadzi stromymi kamiennymi płytami, jednak cóż to dla naszej wspaniałej ósemki. Ostro przemy do przodu. Gdy osiągamy wysokość rzędu 3700 m grań się nieco wypłaszcza jednak staje się coraz węższa i z dużą ilością "powietrza" na bokach.
Zbliżamy się do najbardziej znanego i niebezpiecznego odcinka, siodełka przed ostatecznym wierzchołkiem.
Szkoda, że w tym miejscu nasza grupa zmniejsza się do 7 osób, Oczywiście nic dramatycznego się nie zdarzyło ale jeden z wężyka podejmuje decyzję o zakończeniu swojej przygody na tym etapie. Jak mówią ludzie gór " nieważne zdobyć, ważne zdobywać" , przyjdzie czas na poprawkę. Czas nagli, idziemy dalej. Przy przechodzeniu siodła sprawiamy "wrażenie" dobrej asekuracji, jednak ten element musimy poważnie poprawić.
Teraz już tylko stromo na szczyt, widać wierzchołek zwieńczony charakterystycznym krzyżem. Mamy go, Grossglockner 3798m. poddał się.
Na szczycie robimy parę czy raczej parędziesiąt zdjęć. Wywołujemy przez krótkofalówkę Asię, która musiała zostać w "bazie" na lodowcu (3100 m. nasza noclegownia) i robimy jej zdjęcie ze szczytu. Niewiele widać ale mocny obiektyw robi swoje. Zdjęcia pojedyncze, grupowe, każdy będzie miał pamiątkę, przecież dla wielu to najwyższa dotąd góra. Jest super, pogoda doskonała, a widoki jak przystało na wysokie góry.
Czas ruszać jednak w dół. Ruch na grani gęstnieje jak na nadmorskim deptaku, nie rokuje to dobrze. Dochodzimy ponownie do newralgicznego siodła i tam spędzamy około godziny podwieszeni do ściany. Czekamy, aż uda się wcisnąć i przejść dalej. Trzeba przyznać, że brak jest uprzejmości na tej grani, przejście trzeba "wywalczyć", nikt nikogo nie wpuści (to tak jak jazda autem po polskich drogach wszystko na chama).
Wreszcie się udaje, pokonujemy grań i dochodzimy do feralnego żlebu.
Kiedy czekamy na swoją kolej ubierając raki, widzimy, jak grupa naszych pobratymców kończy zjazd na linie w dół żlebu.
Ostatni łyk wody, raki zapięte, w ręku czekan - ruszamy.
My wybraliśmy zejście spięci asekuracyjnie liną. Ledwie zaczynamy zejście, a w dole widzimy już jakieś zamieszanie. To jeden uczestnik poprzedzającej nas grupy miał wypadek. Prawdopodobnie podczas schodzenia wypuścił linę i stoczył się w głąb żlebu.
Ze wstępnych szacunków wynika, że ma złamaną nogę i ogólne obrażenia. Musimy zmienić nieco naszą drogę, tak żeby nie zrzucać na niego kamieni. Komplikuje to nieco schodzenie i wprowadza nerwowość. Jednak jesteśmy drużyną i dajemy radę. Schodząc w dół słyszymy jęki leżącego, czeka na wezwaną pomoc.
Ciekawy jestem ile trwałoby dotarcie do poszkodowanego w naszych Tatrach, bo tam po około 10 minutach od wezwania zjawił się śmigłowiec. Najpierw zawisł nad nami i dokonał analizy zdarzenia. Nie było miejsca do lądowania, więc ratownik opuścił się do rannego po linie.
Taki helikopter robi niezłe zamieszanie w powietrzu, a będąc w jego bliskości odczuliśmy to na własnej skórze. Wiatr, lecące kamienie, okruchy lodu i roznoszony wszelaki sprzęt, wszystko na nas, a my kurczowo przyciśnięci do ziemi.
Na mnie też popędziły z góry dwa plecaki, przed którymi ratowałem się ucieczką. Ranny turysta został podpięty do liny i ruszył w swoją drogę powrotną. Lecąc w dół doliny kołysał się pod śmigłowcem. Chyba była to dla nas lekcja, że w górach zawsze trzeba mieć się na baczności. To wydarzenie jeszcze bardziej opóźniło nasz powrót do " bazy 1". Przecież poniżej już czeka druga ekipa, która idąc wcześniej nie znalazła się wewnątrz akcji ratunkowej.
Więc teraz już szybko w dół do przodu, najpierw schronisko, potem skalny odcinek trawersując grań i ponownie lodowiec. Tym razem to już przyjemna końcówka, stosujemy nowatorski system "dupozjazdów" i już jesteśmy na dole. Docieramy do naszych namiotów. Wita nas delegacja i przekazuje upragnioną wodę, wielkie dzięki za to !
To taki krótki-długi opis wdrapywania się naszej ósemki na Grossglocknera, przecież trzeba to jakoś docenić. Dziękuję za wspólne zdobycie kolejnej góry, do Korony Europy.
Poszalałem z tym aneksem ;) ale resztę już ponownie zostawiam Buziemu, choć o późniejszych wydarzeniach, czyli wątku kryminalnym, też byłoby co napisać.


Mati ;)